Wyniki badań w podziale na grupy

Następnie  porównano poziomy badanych zmiennych w podziale na trzy grupy:

(1) zwykłych uczestników Spotkań Małżeńskich,
(2) animatorów/osób silnie zaangażowanych w ruch Spotkań Małżeńskich  (uczestniczących co najmniej 1,5 roku w grupach wsparcia dla małżeństw lub będących animatorami ruchu)
(3) osób  nieuczestniczących nigdy w  Spotkaniach Małżeńskich ani żadnych formach terapii  indywidualnej lub terapii dla par.

Jako pierwsze  zbadano różnice w poziomie satysfakcji małżeńskiej (zmienna niezależna) między ww. grupami. Ze względu na istotny wynik testu Kołmogorowa-Smirnowa , grupy badano parami  testem t-Studenta lub jego odpowiednikiem dla prób nieparametrycznych - testem U_Manna-Whitneya.

W przypadku grupy zaangażowanej  i grupy nieuczestniczącej w ruchu Spotkań Małżeńskich różnica badana testem t-Studenta na wynikach surowych (niestenowanych)  okazała się istotna statystycznie:  t(117)=2,26 ; p <0,05. Średni poziom satysfakcji małżeńskiej w grupie zaangażowanej wyniósł: M gr.z. = 128,8 a  średni poziom tej zmiennej w grupie nieuczestniczącej wyniósł M gr.n.=121,7. Statystyka  d=0,42, co należy interpretować, że różnica średnich była niewielka, choć pozwalająca na istotne zróżnicowanie grup w poziomie badanej zmiennej. 

Do porównania poziomu satysfakcji małżeńskiej grup zwykłych uczestników weekendu i uczestników zaangażowanych oraz grupy zwykłych uczestników weekendu i grupy nieuczestniczącej użyto testu nieparametrycznego  U_Manna Whitneya. Różnica w  poziomie satysfakcji małżeńskiej okazała się nieistotna statystycznie.   
Przeprowadzone badanie częściowo potwierdziło sformułowaną na początku pracy  hipotezę badawczą. Uczestnicy Spotkań Małżeńskich, którzy są zaangażowani długotrwale (ponad 1,5 roku) w formy i metody proponowane przez ruch mają  istotnie wyższy poziom satysfakcji małżeńskiej od osób spoza Spotkań Małżeńskich. W stosunku do  zwykłych uczestników weekendu ta różnica jest już nieistotna statystycznie, podobnie jak przy porównaniu zwykłych uczestników weekendu i osób nieuczestniczących w Spotkaniach Małżeńskich. Można więc przyjąć, że tylko długotrwałe uczestnictwo w Spotkaniach Małżeńskich istotnie wpływa na poziom satysfakcji małżeńskiej.

W kolejnym kroku  wykonano porównanie poziomu  nadziei podstawowej w trzech badanych grupach. Ze względu na istotny wynik testu Kołmogorowa-Smirnowa dla trzech grup razem, grupy badano parami  testem t-Studenta (w porównianiu grupy zaangażowanej i nieuczestniczącej) lub jego odpowiednikiem dla prób nieparametrycznych - testem U_Manna-Whitneya (w pozostałych przypadkach).

Porównanie poziomów nadziei podstawowej w grupach  zaangażowanej  i nieuczestniczącej  testem t-Studenta wykazało, że różnica poziomów nadziei podstawowej jest istotna statystycznie t(117)= 2,23;  p<0,05.  Średni poziom nadziei podstawowej  w grupie zaangażowanej wyniósł: M gr.z. = 63,6  a  średni poziom tej zmiennej w grupie nieuczestniczącej wyniósł M gr.n.=60,8. Statystyka  d=0,41, co pozwala  interpretować, że różnica średnich była niewielka. Różnice poziomu nadziei podstawowej między grupami: zwykłych uczestników weekendu i zaangażowaną oraz zwykłych uczestników weekendu i nieuczestniczącą okazały się nieistotne statystycznie.  

Podobnie jak  w przypadku satysfakcji małżeńskiej różnica poziomu nadziei podstawowej między grupami jest istotna statystycznie tylko w przypadku grupy zaangażowanej i nieuczestniczącej. Potwierdza to częściowo hipotezę  sformułowaną w pracy. W przypadku porównania zwykłych uczestników weekendów i osób nieuczestniczących  ta różnica jest nieistotna, tak jak przy porównaniu zwykłych uczestników weekendu  i osób zaangażowanych długotrwale w ruch.

Kolejne porównania  grup  dotyczyły poziomu komunikacji małżeńskiej oraz stylów przywiązania.
Wykonano je testem U_Manna-Whitneya ze względu na brak rozkładu normalnego porównywanych grup dla tych zmiennych. Badania wykazały, że nie ma istotnych statystycznie różnic między grupami, jeśli chodzi o poziom komunikacji małżeńskiej i style przywiązania. Oznacza to odrzucenie dwóch hipotez  sformułowanych  na początku pracy. 

Spotkania Małżeńskie przykładają bardzo duże znaczenie do komunikacji małżeńskiej  i ten brak istotnych różnic  w badanych grupach był zaskakujący. Badania przeprowadzone na całej grupie małżonków  pokazały ciekawe współzależności komunikacji i satysfakcji małżeńskiej. Dlatego też wybrano najbardziej różnicujące się grupy w obszarze satysfakcji małżeńskiej (zaangażowaną i nieuczestniczącą)  do przeprowadzenia hierarchicznej analizy regresji związku satysfakcji małżeńskiej oraz Wsparcia (Samooceny i Oceny Partnera) w każdej z grup osobno.

W grupie zaangażowanej w pierwszym kroku do równania regresji wprowadzono predyktor  Samoocena  Wsparcia, a w kolejnym Wsparcie otrzymywane od partnera w komunikacji. Model złożony, uwzględniający obydwa predyktory, istotnie lepiej pozwala przewidywać satysfakcję małżeńską na co wskazuje zmiana R2 (zmiana o 0,136; p<0,001, skorygowane R2 dla dwóch predyktorów wynosi 0,54). Model ten okazał się być dobrze dopasowany do danych  F(2, 57)= 35, 11; p<0,001.  Obydwa predyktory pozwalają w istotny sposób przewidywać poziom satysfakcji małżeńskiej. Samoocena Wsparcia jest bardzo silnym  predyktorem, wyjaśnia on aż 41 % wariancji zmiennej zależnej  (β= 0,32; t=2,65;  p<0,05), a obydwa predyktory razem aż 54% wariancji zmiennej zależnej (dla Wsparcia otrzymanego od partnera β= 0,5; t=4,15; p<0,001).  Oznacza to , że zarówno Wsparcie otrzymywane od partnera jak i udzielane partnerowi  mają  duży związek z poziomem satysfakcji małżeńskiej. Osoby zaangażowane w Spotkania Małżeńskie odczuwają satysfakcje małżeńską nie tylko przez korzyść, którą mogą otrzymać dzięki wsparciu od współmałżonka, ale też możliwość udzielenia wsparcia, co można interpretować jako informację o współodpowiedzialności za związek i zaangażowaniu małżonków.

W grupie nieuczestniczącej dokonano analogicznego badania: w pierwszym kroku do równania regresji wprowadzono predyktor  Samoocena  Wsparcia, a w kolejnym Wsparcie otrzymywane od partnera w komunikacji. Model złożony, uwzględniający obydwa predyktory, istotnie lepiej pozwala przewidywać satysfakcje małżeńską na co wskazuje zmiana R2 (zmiana aż o 0,271; p<0,001,  skorygowane R2 dla dwóch predyktorów wynosi 0,48). Model ten okazał się być dobrze dopasowanym do danych  F(2, 56)= 28,13; p<0,001.  Obydwa predyktory pozwalają w istotny sposób przewidywać poziom zmiennej zależnej. Samoocena Wsparcie jest predyktorem, który wyjaśnia    22 % wariancji zmiennej zależnej, a obydwa predyktory razem 48% wariancji zmiennej zależnej, przy czym dla Wsparcia otrzymanego od partnera β= 0,71; t=5,52; p<0,001, a Samoocena Wsparcia traci na znaczeniu  β=- 0,09; t=-0,66; ni. Oznacza to dużą rolę  Wsparcia otrzymywanego od partnera  dla poziomu satysfakcji małżeńskiej i znacznie mniejszą rolę wsparcia udzielanego partnerowi w grupie nieuczestniczącej. Taki wynik  można zinterpretować  jako  bierną postawę własną w kształtowaniu komunikacji i brak motywacji do wzięcia  współodpowiedzialności za satysfakcję małżeńską w grupie nieuczestniczącej.

Ostatnią analizą było sprawdzenie w grupach zaangażowanej  i nieuczestniczącej zależności Satysfakcji Małżeńskiej i Oceny Deprecjacji przez Partnera wyrażanej w komunikacji małżeńskiej. Do tego celu  użyto  analizy regresji  prostoliniowej.

W grupie zaangażowanej zaproponowany model prostoliniowy okazał się  dobrze dopasowany do danych F (1, 58)=20,87; p<0,001. Ocena Deprecjacji przez Partnera wyjaśnia 25% wariancji zmiennej w grupie zaangażowanej.  Zależność między predyktorem a zmienną jest silna i ujemna (β= -0,51; t=- 4,51; p<0,001). Świadczy to o tym, że wysokiemu poziomowi satysfakcji małżeńskiej odpowiadają dosyć rzadko występujące komunikaty deprecjonujące partnera, są one jednak obecne w komunikacji małżonka na co wskazuje  istotny związek z satysfakcją.
W grupie nieuczestniczącej zaproponowany model prostoliniowy okazał się  również  dobrze dopasowany do danych F (1, 57)=42,53; p<0,001. Ocena Deprecjacji przez Partnera wyjaśnia 42% wariancji zmiennej w grupie nieuczestniczącej.  Zależność między predyktorem a zmienną jest jeszcze  silniejsza  i ujemna (β= -0,65; t=- 6,52; p<0,001). Świadczy to o tym, że wysokiemu poziomowi satysfakcji małżeńskiej odpowiadają jeszcze rzadziej występujące komunikaty deprecjonujące partnera niż w grupie zaangażowanej. Tak wysoce wyższy wynik związku braku deprecjacji i satysfakcji małżeńskiej pokazuje, że komunikaty deprecjonujące są wykluczone z poczucia  satysfakcji i raczej trudniej są integrowane z satysfakcją małżonków w grupie osób nieuczestniczących w ruchu Spotkań Małżeńskich niż w grupie zaangażowanej. Opisane badania częściowo potwierdzają więc hipotezę badawczą o różnicy w stylu komunikacji małżonków pracujących w Spotkaniach Małżeńskich od tych nieuczestniczących w tym ruchu.